نویسندگان
چکیده
در فقه امامیه مشهور است که هرکدام از طرفین عقد باید در زمان انشای دیگری و در فاصله بین دو انشاء، شایستگی و اهلیّت انعقاد عقد را داشته باشند؛ و به تعبیر فقهی باید اهلیّت تخاطب داشته باشند؛ یعنی از هنگام انشای ایجاب، هرکدام از طرفین باید تا زمان اتمام عقد و پیوستن قبول به ایجاب، صلاحیت خود را حفظ کنند و فوت، جنون، سفه، فلس، إغماء، خواب و یا مستی بر آنها عارض نشود. در بین فقها، در این زمینه اختلافنظر بسیاری وجود دارد. در حقوق ایران نیز قانونگزار به سکوت برگزار کرده و نصی را در این خصوص مقرر نکرده است. بنابراین، زمینه برای نظریه پردازی باز است و میطلبد که حقوقدانان پس از بررسی مبانی و اصول فقهی به ارائه راه حل بپردازند. با این حال، به نظر میرسد که وجود اراده انشایی سالم در زمان انشای فرد انشاءکننده کافی است و دلیلی قانعکننده مبنی بر وجود و استمرار آن تا زمان اتمام عقد دیده نمیشود.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Addressing capacity in the jurisprudence and statute law of Iran
چکیده [English]
In the jurisprudence is well known that each of the parties to the contract should have the competence and capacity to conclusion the contract in time of creating by another and between the two creations. According to jurisprudence they must have the addressing capacity. that means since creating offer , each party should maintain their competence until completion of the contract and connect acceptance to offer ; and death , madness , mental incapacity , bankruptcy , stupor , sleeping or drunk on them shouldn’t occur. There are many differences of opinion among the jurisconsults in this field. In Iran law also legislature has remained silent and hasn’t express anything about it. Thus, the field is open for making comments and needs jurists to provide solutions after examine juridical basics and principles. However, it seems that having intact creation will, in time of creating by creator is enough and that Convincing evidence about existence and continuity of it to the end of the contract can’t be seen.
کلیدواژه‌ها [English]
- addressing capacity
- parties to the contract
- offer
- will retain
)